Van de oude website.
Er wordt beweerd dat christenen die niet “gecovered” zijn, eigenlijk niet veel voorstellen cq. niet goed kunnen functioneren. Ze zouden geen zalving hebben of eigenlijk buiten de kudde staan.
Met zo”n “covering”(bedekking) wordt dan een afhankelijkheidssituatie bedoeld tussen die christen en iemand boven hem/haar die dan (wel) gezalfd is en vooral geestelijker en op die manier bescherming kan bieden op voorwaarde dat die christen zich daaraan onderwerpt. Het kernpunt daarin is dus autoriteit, een persoon die gezag heeft om daardoor het leven en werken van een andere christen in Gods Koninkrijk te beïnvloeden. Volgens sommigen zou dat ook juist de expliciete verantwoordelijkheid zijn van voorgangers en oudsten, die dan tevens eindverantwoordelijkheid naar God zouden hebben, dus een soort ‘middelaarsfunctie’.
Deze coveringsideologie vindt haar oorsprong in de RK kerk waar een streng hierarchische structuur heerst, waar de top de juiste interpretatie van de Schrift vaststelt (de RK kerk leert dat waarheid is wat de Schrift zegt én wat de kerk zegt) en waar gehoorzaamheid binnen die hierarchie noodzakelijk is. Ook het begrip apostolische zalving, dat beweert dat zalving vanaf de apostel moet doorstromen naar mensen en bedieningen onder hem heeft tot zo”n interpretatie bijgedragen. Maar laten we eens kijken wat de Bijbel er zelf over zegt.
Als het om autoriteit gaat, is Jezus zelf daarover in Mattheus 28:18 heel duidelijk:
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde”.
Dat is nogal wat: de Vader gaf “t Hem dus.
Op dezelfde wijze gééft Hij die dan later ook verder aan zijn discipelen: gezag over alle boze geesten en het genezen van zieken en dat gebeurde toen ook, laat de Bijbel ons weten. Maar hoe staat het nu met het “gewone” kerkvolk, de mensen die een “bediening hebben” in een gemeente of daarbuiten door God een taak kregen opgedragen, en hoe zit het met een gemeente op zich zelf? Hoe komen die aan hun autoriteit?
Petrus spreekt in 1 Petrus 2:9 over het Koninklijk priesterschap van alle gelovigen en Openbaring 1:6 (St vert) bevestigt dat. Dat duidt eerder op een bevoegdheid voor iedere gelovige dan op hierarchische “zalvings verhoudingen” binnen de gemeente.
In Mattheus 23:8 zegt de Here Jezus:
“Eén is uw Meester en gij zijt allen broeders”.
En Johannes schrijft in 1 Joh. 2:20 en 27:
“Ieder heeft een zalving van de Heilige en dat die op ieder blijft en ieder persoonlijk leert”.
Met andere woorden, een andere middelaar dan Jezus zelf (door de Heilige Geest) hebben wij niet nodig. We kunnen zelf tot de Vader gaan en daar is geen voorganger of oudste of wie dan ook voor nodig. Een andere christen kan wel naast ons staan of bij ons zijn (vgl. Jac. 5 over het belijden van zonden). Maar ook dan is er geen covering nodig om vergeving te proclameren. Koninklijk priesterschap houdt dus in dat iedere christen zelf (voldoende) geestelijke autoriteit bezit.
Leidt dit niet tot chaos in de gemeente? Wel, als iedereen dat maar op eigen wijze gaat invullen dan ligt dat gevaar er zeker. Daarom pleit Paulus ook voor orde, maar dan in organisatorische zin. Voor een goede gang van zaken is nu eenmaal leiding nodig puur ter bescherming van de gemeente als geheel en met “t oog op buitenstaanders die zomaar komen binnenvallen. Dan gaat het om het delegeren van functies. Echter, zich daaraan onderwerpen blijft ieders eigen keuze. Dwangmatig handelen is nooit van God.
In dit kader doen zich echter de grootste moeilijkheden voor als een voorganger of oudste of wie dan ook zich met iemands persoonlijk (geloofs)leven gaat bemoeien onder het mom van meer zalving en/of ervaring op grond van hun functie.
Heel duidelijk schrijft Paulus in 2 Kor. 1:24 dat het juist niet zijn bedoeling is
“om heerschappij uit te oefenen over andermans geloof”
. En aan de Galaten schrijft hij in dezelfde geest:
“Jullie zijn vrijgemaakt en laat je dus niet opnieuw een slavenjuk opleggen”
door wie of wat dan ook.
“Wees geen bemoeial”
zegt Petrus(1 Petrus 4:15). Dat alles betekent dat je je wel kan en mag onderwerpen aan een ander, maar nooit opgelegd.
En als het echt moet dan moeten we zeker toetsen in welke geest dat tot ons komt. De Bijbel zegt niet voor niets dat we de geesten moeten beproeven (júist in de gemeente) en nooit iets zomaar klakkeloos aannemen van wie dan ook. Diegenen die boven ons menen te staan, moeten meer dan wie ook in geest, woord en daad Jezus weerspiegelen, die nooit heerste, maar kwam om te dienen. Al te vaak verschuilen zich achter machtsuitoefening psychische wonden, onzekerheid en geldingsdrang. Juist zij zouden zich voortdurend moeten afvragen: wat zijn mijn motieven? Is het echt om naast die ander te staan in een geest van zachtmoedigheid (ziende op uzélf ” Gal. 6:1) en is het tot glorie van God?
Helaas moet gezegd worden dat de geest van Izebel nog steeds heel minzaam, maar uiterst geraffineerd werkzaam is en daarbij gaat “t alleen maar om dominantie en manipulatie, de glorie van haar (hem)zelf en helemaal niet om het ware welzijn van de gelovige, al lijkt dat wel zo! En dat is alles behalve bescherming. Bij elke bediening moet het gaan om dienen en niet om hiërarchie. Een goed voorbeeld zegt vaak meer dan woorden. Iedere christen mag een andere taak hebben, maar is geestelijk nooit meer of beter dan een andere christen. Alleen met een houding in het licht van Jezus” genade en waarheid (Joh. 1:17) kan men voor elkaar een beschermende en corrigerende factor zijn.
Dat wil niet zeggen dat er onderling nooit dingen zullen botsen. We zijn nu eenmaal allen op weg naar geestelijke volwassenheid en de één is daarin verder dan de ander en dat kan tot conflicten leiden, maar zo worden we gevormd en geslepen en leren we beter “t onderscheid zien tussen leven vanuit de Geest en “t werken vanuit het vlees.
Uiteindelijk biedt volledige afhankelijkheid van Jezus Zelf ons de beste bescherming. Als wij Hem Zijn eigen leven in ons en door ons laten leven, zal dat werkelijk leiden tot welzijn van allen en tot eer van de Vader,
“uit Wie en door Wie en tot Wie alle dingen (moeten) zijn”. (Rom. 11:36)